‘Er wordt mij vaak cynisme verweten. Cynisme is achterover leunen en alleen maar kritiek spuien. Toen wij met De Snijtafel de methodes van De Wereld Draait Door ontleedden, zeiden veel mensen: ‘Ja, maar zo werkt een talkshow nu eenmaal’. Zo’n dooddoener is pas cynisch. Wij willen met De Snijtafel steeds iets aan de orde stellen. Door kritiek te geven op de tekst van een liedje als ‘De Waarheid’ van Marco Borsato hopen we ook iets te zeggen over de populaire cultuur in het algemeen. Maar ik kan dan wel dingen aan de kaak stellen, je moet mij niet vragen hoe het beter moet.

‘Ik heb sinds 2009 heel traag en gestaag aan dit boek gesleuteld. Om tien uur ’s morgens begin ik altijd met werken. Soms vanuit huis, soms in m’n kantoortje. Als er tussen tien en zes iets vruchtbaars uitkomt is de dag nuttig geweest. Het liefst zou ik fulltime romans schrijven, maar als ik nu twee dagen in de week overhoud om te schrijven, heb ik geluk.

‘Mijn werkwijze is volstrekt chaotisch. Ik ben vaak in acht bestanden tegelijk bezig en schrijf niet chronologisch. Mijn map met Word-documenten voor dit boek is een doolhof met wel duizend bestandjes, ik kon er soms niks in terugvinden. Vaak schuif ik met alinea’s of kopieer ik stukjes die dan overal dubbel staan. Vaak genoeg raakt er ook iets kwijt. Waar ik zeker niet toe in staat ben, is vijf pagina’s schrijven, die opslaan, en dan de volgende ochtend weer gewoon verdergaan waar ik was gestopt.

‘Paaltje aan de Horizon is makkelijk samen te vatten. Een jonge man wordt verlaten door zijn vriendin. Als zij daarna vanuit Frankrijk een wandeltocht maakt naar de Spaanse bedevaartsplaats Santiago de Compostella, besluit hij haar halverwege de route op te wachten in een ‘een-met-de-natuur-commune’. Met de bedoeling haar terug te winnen met een verrassingsaanval: ‘O jij ook hier, wat toevallig’. De hoofdpersoon van mijn roman is iemand die het er niet bij kan laten zitten dat hij in de liefde verlaten wordt. Een typisch symptoom van het geloof in de maakbaarheid van je eigen leven, dat koppige idee van ‘ik-zal-en-ik-moet’. Maar zo is het niet. We leven niet in een episch verhaal over onszelf. Toen mijn hoofdpersoon werd afgewezen, had hij gewoon naar huis kunnen gaan en een of andere stomme baan kunnen nemen. Dat is het leven: je ergens bij neerleggen.

‘Als je dit boek dichtslaat en je bent er vrolijk van geworden, dan is de kritiek niet goed ingedaald. Ik hou zelf van boeken en films die somber stemmen en aan het denken zetten, zoals de films van Lars von Trier. Ik kan veel plezier beleven aan iets dat vervelend is om te zien. Vaak denk ik dan: ‘Hè, hè, eindelijk iemand die snapt hoe het zit en dat gewoon benoemt.’ Ja, natuurlijk kijk ik ook graag naar vrolijke Pixar-films. Knap hoe die een draai geven aan het typische Hollywood-einde. Neem Ratatouille. In het restaurant van die film staat een fantastisch kokende chef. Maar dat is wel een rat. En dat kan natuurlijk niet en dus wordt het restaurant uiteindelijk gesloten. Heel realistisch.’